Caelum nocturnum librum antiquum simile est, plenus historiis numquam narratis. Quaeque stella lumen parvum in tenebris infinitis est, spei et mysterii signum. Quis scit quot mundi ignoti circum illos punctos lucidos volvantur? Forsitan, alicubi, alii nostrum Solem eadem curiositate spectent.

Quidam incantatio in primo haustu cafae latet. Eius odor domum implet, dum calor poculi manus fovet. Rituale est, parvum momentum pacis antequam dies cursum suum accipit. Quisque haustus invitat ad expergiscendum, ad nova certamina fortiter sustinenda.

Per ruinas urbis relictae ambulare est sicut vetustum diarium temporis legere. Fenestrae vacuae fabulas de vita transacta narrant, viae fractae gressus eorum, qui olim ibi transierunt, susurrant. Quae causa fuit desertionis? Bella, calamitates, an mutatio inevitabilis? Silentium solum respondet, et tamen, inter umbras, quasi voces remotae adhuc audiantur.

Non omnes pluviam incommodam putant. Quibusdam est melodia perfecta ad librum legendum, occasio ad tardandum et teporem straguli fruendum. Guttae in fenestris saltant, dum mundus extra coloribus mollioribus pingitur. Memoratio est etiam dies obscuri suam pulchritudinem habere, si eos recte spectemus.